Ommen lijkt ‘iets‘ met wolven te hebben. Of is het alleen maar een legende? Waarom Ommen een Wolfskuil heeft of nog steeds van Hongerige Wolf sprake is. In 2003 was er ooit iemand die het plan had om in de bossen van Giethmen een educatief wolvenpark te beginnen. Verder als het maken van een plan is het niet gekomen.

Ommen in combinatie met wolven dan denken we aan de Wolfskuil, een gebied aan de zuidkant van Ommen. Maar ook aan De Hongerige Wolf, ooit een bekende uitspanning aan de Coevorderweg met tegenover, de Wolfveldseweg of camping de Kleine Wolf. Bewoners tegen de grens met Hardenberg werden eerder ook aangeduid als ‘van op de Wolf‘. Later zijn dat de buurtschappen Hoogegraven en Stegeren geworden.

Wolfskuil

Wie terug gaat in de geschiedenis over het ontstaan van de namen komt niet verder dan legendes. De Wolfskuil is een uit wit zand bestaande verhoging op de rand van het bos en de overloop van de rivier de Regge.

Er is een oud volksverhaal dat zegt dat een reus met een zak zand op de rug vanuit Duitsland naar Nederland kwam met als doel de zee dicht te gooien. Maar de zak zand scheurde onderweg toen hij een stap over de Vecht en de Regge deed: het zand viel er uit. Daardoor zou de Sallandse heuvelrug zijn ontstaan met de Besthmenerberg, de Archemerberg, de Lemelerberg, de Luttenberg en de Holterberg. In de omgeving van de Wolfskuil ging het slechts om kleine bultjes zand. Ooit zou hier een wolf gesignaleerd zijn en het lot van iemand in het ongewisse hebben laten geraken. In de 16e en 17e eeuw waren wolven zo talrijk, dat de steden gemeenschappelijke wolvenjachten organiseerden en wachters aanstelden om het vee te beschermen. Om de wolven te vangen werd een net over de kuil gespannen. Dat zal ook gebeurd zijn op de plek die we nu aanduiden met de Wolfskuil.

Hongerige Wolf

Dat van de Hongerige Wolf is een verhaal dat zich afspeelde in de Middeleeuwen. In de maand februari 1379 wilde jonkvrouw Ida, de dochter van Everhardus van Essen, bewoner van het kasteel Eerde een bezoek brengen aan haar vriendin Kunigonda van de Collendoorn. Vergezeld van een page kwamen ze op paard in het dichtbeboste gebied waardoor de Hessenweg liep. Bekend met de weg reden zij vlug door de wildernis. Maar opeens klonk een woest gehuil. Een troep hongerige wolven had het gezelschap opgemerkt en deed een aanval. De jongen probeerde met weinig wapens zich zo goed mogelijk te verdedigen. Angstaanjagend klonk de roep om hulp. Jonkvrouw Ida die op de grond lag zou spoedig het slachtoffer worden van de roofdieren. Een van de dieren keerde zich al tot haar. Totdat een jonkman, gewapend met pijl en boog, zich plotseling tussen de struiken vertoonde en met succes het roofdier uitschakelde.

Herberg

Door het hulpgeroep en gehuil van de roofdieren was ook Jonker Rudolf van de Collendoorn naar de plek des onheil gekomen. Met het aansporen van zijn paard kwam hij nog juist op tijd om het leven de van jonkvrouw te redden. Sinds die tijd staat op die plek aan een oude Hessenweg een herberg met de naam de Hongerige Wolf. Daardoor wordt de herinnering levend gehouden aan dit gedenkwaardige voorval en de daaraan verbonden legende.

In 1976 brandde herberg De Hongerige Wolf tot de grond toe af. Enkele jaren later herrees een nieuw restaurant, de naam De Hongerige Wolf bleef.

Tekst en foto’s: Harry Woertink

De Wolfskuil in Ommen

De Wolfskuil met op de achtergrond De Blokhut

2006. Restaurant De Hongerige Wolf aan de Coevorderweg in Stegeren

Zie ook:

• Nieuwsartikel uit 2003 Ten Oever steunt plan wolvenbos

Andere afleveringen uit de reeks “Ommen historisch belicht”:

• 1 –

Algemene begraafplaats aan de Dr.A.C.van Raaltestraat

• 2 –

Burgemeesters van Ommen vanaf 1811

• 3 –

‘Olde Vechte’, ‘Mulertsdiekie’ en ‘Makkinga’s mölle’

• 4 –

Tot 1975 had Ommen nog een touwslagerij

• 5 –

Ommer zuute plassies, zoete broodjes uit Ommen