De Hongerige Wolf is al vele eeuwenlang een bekend punt tussen Ommen en Hardenberg. Vroeger een boerderij met een herberg.

Herberg De Hongerige Wolf ca. 1950.
Foto: OudOmmen
Zie ook het album “Restaurant De Hongerige Wolf”

De Hongerige Wolf is een van oudsher bekende pleisterplaats aan de vroegere Hessenweg, de vroegere zeer belangrijke verbinding naar Duitsland. Het is door de eeuwen heen een boerderij geweest waarvan de eigenaar een vergunning voor het onderbrengen en verzorgen van gasten bezat; een herberg en plaats waar paarden op hun lange reis werden verzorgd of verwisseld. Naast de boerderij stond een schuur met “doorrit” waar paard en wagen van doortrekkende reizigers konden worden gestald. De laatste bewoner van de herberg was Egbert Stoevelaar, die in 1966 het pand verkocht aan Jurjen Pool. Toen kwam er een café-restaurant dat in 1976 afbrandde, maar De Hongerige Wolf kwam terug.

Naam
De eeuwenoude herberg De Hongerige Wolf dankt zijn naam aan een aardige middeleeuwse love-story, die zich hier moet hebben afgespeeld. Ene Jonker Rudolf zou – door stom toeval – op het laatste moment zijn geliefde Jonkvrouw Ida uit de klauwen van een hongerige wolf hebben kunnen bevrijden. Het was een gebeurtenis waar de hele streek vol van was en zo valt het te begrijpen, dat niet zo lang na de mislukte aanval van het ondier dicht bij de bewuste plek een herberg werd gebouwd, die de toepasselijke naam “De Hongerige Wolf” kreeg.

Egbert Stoevelaar
In 1958 was nog sprake van oude wat vervallen behuizing met naast de deur een vaag beschilderd houten bord, waarop met wat goede wil een vervaarlijke wolf in het woud is te onderscheiden en duidelijker daaronder: “Hongerige Wolf. Zwak alcoholische dranken. E. Stoevelaar”. De op het bord genoemde Egbert Stoevelaar was toen 79 jaar en hij woonde, evenals zijn zoon, in een noodwoning terzijde van de oude herberg annex boerderij. De zaak was natuurlijk toen dat De Hongerige Wolf een paar jaar eerder zulke kwalijke ouderdomsverschijnselen vertoonde, dat er een bordje “onbewoonbaar verklaarde woning” voor de ramen kwam te hangen. Dat hield niet zozeer direct verband met de scheuren en de verzakkingen dan wel met het nogal zeldzame feit, dat uit de eeuwenoude muren en het hout miljoenen insectjes gekropen kwamen.

Egbert Stoevelaar kwam er in 1900 in als jonge boer en tevens herbergier, want in die dagen bestond er veel animo voor deze pleisterplaats. Voor degenen, die in Ommen of Hardenberg naar de markt gingen was De Hongerige Wolf een prima gelegenheid om er een borreltje te drinken en het paard water te geven. Doch geleidelijk aan ging het met het café achteruit. Stoevelaar deed in de jaren dertig zijn vergunning weg en kort na de laatste oorlog had hij er ook genoeg van om „De Wolf” nog als verlofzaak te exploiteren. Na een herberg bestaan van misschien wel zes, zeven eeuwen oud werd een streep gezet.

Brand
Na de verkoop in 1966 van de oude boerderij met herberg bleek de nieuwe eigenaar sympathie te hebben voor de historische behuizing en bleven de muren bij een verbouw zoveel mogelijk overeind. Tot eind februari 1976, toen de eeuwenoude boerderij vrijwel tot op de grond toe afbrandde. Maar het restaurant verrees weer uit zijn as en werd weer opgebouwd, met dien verstande dat toen voor een andere moderne bouwstijl werd gekozen.

Hotel-restaurant De Wolf
De tijden van De Hongerige Wolf in Stegeren zijn voorbij. Het restaurant heeft sinds kort nieuwe eigenaren en ook een nieuwe naam: “De Wolf”. Bijzonderheid is dat een vierde generatie Stoevelaar aan het roer staat. Erjen Stoevelaar en zijn partner Marie-José van Dommelen zijn de nieuwe eigenaren. Het restaurant ondergaat een flinke opknapbeurt en wordt verbouwd tot hotel-restaurant met in eerste instantie twintig hotelkamers.

Bron: Harry Woertink – 18 maart 2022