De Gemienschop van Oll Ommer maakte op 19 mei 1954 een reisje naar de bronnen van de Vecht in Duitsland. In Schöppingen vloeit het water van de Vecht onder het altaar van de oude Romaanse kerk. De mensen zagen het water hier uit de muur stromen.

1954. De eerste brug over de Vecht in Duitsland: een houten stellage met een vloertje van misschien 1 meter breed. Veel meer dan een slootje is de mooie Vecht van Ommen hier nog niet.
Foto: OudOmmen
Zie archiefnummer WB0004 voor vergroting met namen van personen.

De geboorteplaats van de mooie Vecht genoot grote belangstelling bij de bezoekers. Onder hen ook Herman Wigbels die voor het Ommer Nieuwsblad verslag deed van de tocht. Dit is deel 1 van zijn verslag voor het Ommer Nieuwsblad.

Ontdekking
Tussen half 9 op de morgen van de 19e mei (1954) en half 9 ’s avonds van dezelfde dag ligt de “ontdekking” van de bronnen der Vecht door 130 Ommer, die met groeiende belangstelling kennis maakten met de dorpjes en stadjes, de natuur en de mensen van het idyllische Westfaalse land, waar doorheen een kleine en bescheiden Vecht voort kronkelt naar het niet minder schone Sallandse land, waar de volle trotse schoonheid van de rivier een stempel op het landschap en op de mensen heeft gedrukt.

In Schöppingen en Eggerode moge men platduuts spreken en hier Ommers; daar moge de streek doordrenkt zijn met katholieke vroomheid en hier met een evenwel sprekende Protestantse zin en geest; één ding hebben de bewoners van deze plaatsen gemeen: hun liefde voor het volkseigene, voor de streek, voor de Vecht vooral. Dezelfde warme begeestering voor deze lieftallige Vechtstroom was te beluisteren in de woorden van de voorzitter van Oll Ommer, de heer Hurink, en in de woorden van Amtdirektor Kröger, Pfarrer Krasbutter en de ongekroonde burgemeester Scholten Berend van Eggerode.

Band gegroeid
In die 12 uren gevuld met een wederzijdse spontane hartelijkheid, gevuld met prachtige vergezichten in het Westfaalse land, met bezoeken van de schoonste burchten van het Munsterland en korte verblijven in de ring van stadjes en dorpjes, in die korte tijd is er ineens een band gegroeid die mogelijk voert tot een ander en nauwer contact tussen de streek waar de Vecht begint en de streek waar haar grootste schoonheid bereikt wordt. Dat vooral is de geestelijke winst van deze dag, zo vol van de mooiste indrukken.

Vol verwachting klopt ons hart. In dat zinnetje ligt opgesloten hetgeen 130 deelnemers aan de tocht naar de oorsprong van de Vecht gevoelden, toe zij woensdagmorgen in alle vroegte door het Sallandse en Twentse landschap reden. Door de majesteitgelijke schoonheid van de meimorgen zoefden 3 bussen (1 van Lambers touringcarbedrijf en 2 van Meinderink Beerzerveld) en de 2 luxe auto’s (in een ervan burgemeester Van Reeuwijk) voort naar de Duitse grens. In Hellendoorn werd Johanna van Buren, de dialectdichteres en in Wierden de Westfaalse bard Hulsbekke aan boord genomen. Door het nog sluimerende Delden met het fraaie kasteel en bos van Twickel, het ontwakende Hengelo en de reeds nijver arbeidende fabrieksstad Enschede ging het naar de in- en uitvalspoort van Twente: Glanerbrug. In het laatste café voor de grensovertocht, het door architect Jan Jans (inmiddels bij het gezelschap gevoegd) in een sobere, schone oude stijl gerestaureerde café Terhaar Sieve Droste mocht dan de koffie niet tijdig gaar zijn, het was er niet minder gezellig om.

Voet op Duitse bodem
Bijna een heel uur duurde het voordat alle Ommer voet op Duitse bodem hadden gezet. Maar eenmaal aan de andere kant van de “paol” ging het snel verder naar Gronau en vandaar via Epe naar Nienborg. Daar werd en passant het stamslot van ’t bekende geslacht der Von Bönningshausen’s bezichtigd. Het hechte bolwerk was vervallen en slechts gedeeltelijk bewaard, maar iets van de oude schoonheid en zelfbewustheid sprak nog uit de verweerde muren en die zware stenen, waaruit het geheel was opgetrokken.

Schöppingen
De grote gele borden met zwarte letters langs de weg, het schaap in het stadswapen boven het oude gemeentehuis vertelden dat wij waren bij het doel van de tocht: de bronnen. Schöppingen is maar klein en na een paar straatjes door gekronkeld te zijn met alsmaar diezelfde ongezellige vierkante Duitse huizen met hun kleine ramen en altijd gesloten gordijnen, stond het gezelschap voor de oude Romaanse kerk waaronder de Vecht ontspringt. Deze kerk was gebouwd op een verhoogd met zware stenen omzoomd en geschraagd bordes en aan de voet daarvan stroomde traag uit een kleine opening het Vechtwater. Kristalhelder nog, rein en onbevangen. Bijna ontroerend zuiver en klein stroomde het water het zonlicht tegemoet. Meer dan 150 km van Ommen verwijderd zag heet ineens Ommer gezichten in zijn glanzen. Iedereen drong tot op de rand van de oever om ’t zelf te kunnen zien. Sommigen knielden neer om het te drinken en keken tegelijkertijd in die donkere geheimzinnige holte waaruit het water in eindeloze regelmaat al eeuwenlang tevoorschijn komt. Het was alsof zij nog niet konden geloven dat dit nu echt was. Maar die twijfel werd spoedig opgeheven toen zij even later op het bordes geschaard stonden rond de commissie van ontvangst: Amtsdirektor Kröger, Ambtsoberkretär Raue en Pfarre Krasbutter. Met welgemeende en hoorbare hartelijkheid sprak Oll Ommer-voorzitter de heer Hurink in het Ommers zijn begroetingswoord, waarin hij vertelde van de mensen in Ommen, de Vecht en het doel van de tocht. Op deze historische plaats bood hij hen een ingelijste prachtige foto van de Vecht bij Ommen met het picturale stadje op de achtergrond. Even hartelijk werd het door de heer Kröger aanvaard met de belofte dat het een ereplaats in het gemeentehuis zou krijgen. Voldaan las hij de verzamelde menigte de tekst voor, welke op de achterzijde was geplaatst en daarna werd met een hartelijke handdruk en veel applaus de verse gesloten band bezegeld.

Tot zover deel 1. In deel 2 meer over het reisje van Oll Ommer naar de bronnen van de Vecht.

Bron: Harry Woertink – 31 juli 2021