Jeugdherinneringen van Corrie de Groot – van der Meulen
Afb.: OudOmmen
De kom van Ommen 1938–1947 – Corrie de Groot–van der Meulen
‘Meisjes, kijk eens vlug. Die berg aan de horizon..dat is de Lemelerberg..’, wijst beppe uit het coupéraampje. ‘We zijn er bijna. Het volgende station is Ommen’. Ze neemt het rieten koffertje met de leren riemen alvast uit het bagagenet en ze bedisselt in het Fries: ‘Als heit als eerste uit de coupé stapt, kan ik heit na de koffer de kinderen aangeven’. Nelleke, mijn zusje en ik, we klemmen onze poppen en kindertasjes stevig in onze handjes; bevreemd kijken we door de smalle raampjes van de treincoupé naar de dennenbomen langs de spoorlijn.
Zo luiden de eerste zinnen uit het boek ‘De kom van Ommen 1938 – 1947’, geschreven door Corrie de Groot – van der Meulen. In dit boek beschrijft Corrie haar jeugdherinneringen in Ommen gedurende de periode rond de Tweede Wereldoorlog. Haar vader ‘Meester’ van der Meulen was benoemd tot onderwijzer aan de openbare school en werd later hoofd van de openbare Ulo in Ommen. Het gezin verhuisde van Oosterbeek naar Ommen en ging wonen aan de Prinses Julianastraat. Het was voor iedereen wel wennen, en zeker de periode tijdens de Tweede Wereldoorlog was allesbehalve gemakkelijk, want de familie had het beslist niet breed.
In het boek zijn ook gedeelten uit de dagboeken van Meester van der Meulen opgenomen. Hij was een groot natuurliefhebber, en hij trok elke zondag erop uit met verrekijker en fototoestel om vogels te observeren, en noteerde zijn bevindingen van zijn trektochten in de natuur en het dagelijks leven. Zijn kinderen leerde hij zwemmen in de Vecht. ‘Oosterbeek en Loenen vond hij mooi maar Ommen vindt hij mooier, met alle ups en downs is hij geworteld in Ommen, het mooiste stukje natuur van Nederland.’
De in het boek opgenomen foto’s maken het boek extra aansprekend en levendig, en geven een bijzonder tijdsbeeld weer. ‘De kom van Ommen’ is een levendig geschreven boek, dat zowel jong en oud zal aanspreken omdat het een heel persoonlijk verhaal is van een jong meisje.
Bron: Miny Vroegindewey – 26 januari 2013
OudOmmen.nl 
Leuk om van de familie van der Meulen ook nog wat te lezen.
Ook hier liggen voor mij zeer positieve herinneringen.
Ja, in de tijd dat mijn moeder met een gebroken arm in het ziekenhuis in Gouda lag werd ik ’s middags opgevangen in het gezien van der Meulen.
Als ik ’s morgens vroeg mijn pakje brood kwam brengen voordat ik naar school ging deed ik altijd boven de put naast het huis aan de Stationsweg het kraaien van de haan na.
‘S middags deed ik daar mijn huis werk en als er nog tijd over was stoeiden Nelleke( Nellie) en mijn persoon met haar vader. Ik zal nooit vergeten dat tijdens zo’n stoeipartij wij de linker mouw van zijn overhemd afscheurden.
Ach het waren hele lieve mensen, die ook nooit uit mijn herinneringen zullen verdwijnen. Ik weet dat het grootste deel van de familie er niet meer is, maar ik hoop van harte dat zij allen een gelukkig leven mochten hebben.
Verder hoop ik dat Nellie nog in leven is, aangezien wij als ik wel heb van de zelfde leeftijd zijn.
LikeLike