Deze maand is het 25 jaar geleden dat de inwoners van Ommen krachtig stelling namen tegen een gemeentelijke herindeling met als doel één grote gemeente Hardenberg.

19 november 1999. Mammoet Nooit! Ommen zelfstandig en uniek.
Mammoet nooit!
Een mammoet werd ingezet tergen de herindelingsplannen. Ommen wilde namelijk geen “mammoetgemeente” worden. Leden van de Tweede Kamer kwamen 17 november 1999 naar Ommen om zich op de hoogte te stellen van de bezwaren. Behalve een heuse mammoet in de stad stonden aan de toegangswegen mammoets van stro, allen met de tekst “Mammoet Nooit! Ommen Zelfstandig en Uniek”. Het opgaan van de gemeenten Ommen, Hardenberg, Avereest en Gramsbergen in één gemeente zou volgens de tegenstanders leiden tot een bureaucratisch moloch en een mammoetgemeente. “Het is een mammoet die door de porseleinkast raast”, luidde het protest aan het adres van politiek Den Haag. Ommen kwam dan ook massaal in verzet tegen deze herindeling.
Warm welkom in Ommen
Toen de Vaste Kamercommissie voor Binnenlandse Zaken op 19 november 1999 naar Overijssel kwam stond ze in Ommen een warm welkom te wachten. De opkomst van protesterende burgers was in Ommen het grootst.
Binnenhof
Met drie volle bussen gaat Ommen vervolgens op woensdag 23 februari 2000 naar het Haagse Binnenhof. Beladen met spandoeken, want de stemming is nog steeds strijdlustig. Als het wijzigingsvoorstel de volgende dag in stemming wordt gebracht, wordt het met 91 tegen 59 stemmen aangenomen. De zelfstandigheid van Ommen is gered. Het lobbywerk van Kobes is succesvol. Ommen blijft zelfstandig (en uniek). De inzet en wijze waarop Kobes de belangen van de gemeente Ommen in de herindelingsprocedure heeft gediend wordt nog steeds levend in herinnering gehouden met de naamgeving van het park gelegen tussen De Stadshaghen en de Carrousel, die de naam kreeg “Burgemeester L.B. Kobes Park”. Helaas voor Ommen verliet (waarnemend) burgemeester Kobes in hetzelfde jaar Ommen om in Wierden burgemeester te worden.
Dit is deel 2.
Meer over Ommen Zelfstandig en Uniek in deel 3:
Tekst en foto: Harry Woertink