Een gedicht in het dialect over de Herfst van Jan Woelders.

1971. Herfst

De Harfst komt der an

As’t blad, begunt te daan’s op de wind,
dan is doar de Harfst, die weer begint.

Gekleurde tapijt’n onder de boom’m,
woar a’j mooi in weg kunt droom’m.

Paddenstoel’n, schiet’n op ut de grond,
de eikels valt, der bos’n wut weer bont.

De de natte grond ku’j roek’n nauw,
een zachte dek’n van mist en dauw.

Het verbargt de zommer,
die ik in mien hart zal bleem draag’n,
tot de harfst wind, ut zal verjaag’n.

De daag’n wut weer korter de nach’n langer.
Pompoen’n die weer bie de deur’n stoat,
kinder die met de leers’n wer deur de plas’n goat.

Harfst, een seizoen van overdenk’n,
van lus loat’n en bezinning, van al dizze mooie geschenk’n.

Het leert oos, oe vergangkluk as wi’j bint,
van de cirkel van’t het leem, en vergoan.
Laote wi’j, bie die schoonheid is stille stoan,
ök as wi’j straks, de winter weer in goat.

Jan Woelders, september 2024.